Art in quarantine

به گواه و استناد تاریخ، هنر در هر دوره‌ی زمانی برآمده از تحولات و اتفاقات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، علمی و ... بوده است و نمی‌توان ارتباط مستقیم آن را با سبک زندگی در هر دوره جدا دانست.
پیشروها همیشه فراتر از شرایط روز و پیروان اصالت و هنر کلاسیک معتقد و پایبند به دستاوردهای پیش از روزگار خود هستند، آنچه در اینجا مهم می‌نماید، واژه روز و روزگار و فعل حال است که مبنای ایجاد تعاریفی چون پس و پیش و بازه‌های زمانی قبل و بعد و محک قیاس پیشرو و کاردینال خواهد بود. امروز در سال‌های آغازین هزاره سوم “حال” ما گویا چندان خوشایند نیست.
با گسترش اپیدمی، دوره‌ای را سپری می‌کنیم که نه آن را تمرین کرده‌ایم، نه الگوی ذهنی و قابل استنادی در دست داریم و محکومیم به زیست با محدودیت و حتی بعضا محرومیت، توام با چشم‌اندازی نامشخص. شاید این ریاضت اجباری و جهانی بهانه‌ای باشد برای شکست مقاومت در برابر عادت‌های صدساله‌مان، شکست بایدها و نبایدها در دو بعدی و انقلابی ‌مفهومی در تکرارهای سه بعدی و قدم گذاشتن به مرحله‌ای جدید در قالب هنر معاصر ، که لازمه آن بستری برای تربیت حواس پنجگانه مان برای ذائقه‌ای جدید است، بستری که ظاهرا این روزها فراهم شده است...
امروز گالری ایوان راوی دوره‌ای از خلق اثر است که حتما ساختار شکن نیست، اما جسورانه است. جسارت معمولی بودن در شرایطی خاص که قطعا با فاصله گرفتن از آن در سال‌های آتی نیازمند رمزگشایی و ترجمه خواهد بود، قطعا آن روز دیگر این آثار معمولی نخواهند بود.